Ik maak scherpe keuzes om mentaal sterk te zijn

Dé hordenloper van Nederland Gregory Sedoc (39) dankt alles aan zijn sport. Niet alleen de vele medailles en erkenning, maar vooral hoe hij in het leven staat: gefocust en met zorg voor zijn mentale kracht.

‘Ik zie me nog zitten in de trein van Londen terug naar Nederland. De Olympische Spelen 2012 zaten er net op, ik voelde me intens leeg en moe. “De druk is er af, ik ben aan vakantie toe”, dacht ik nog. Maar ik werd alleen maar neerslachtiger en kwam later zelfs mijn huis niet meer uit. Al mijn afspraken cancelde ik op het laatste moment, dat is zo tegen mijn natuur in. Ik wist: hier klopt iets niet, maar wat? Ik had geen idee. Uiteindelijk ging ik naar de sportarts; die schrok zich wild en stuurde me meteen naar de psychiater. Zijn diagnose: een depressie. Nooit zal ik vergeten wat hij me toen op het hart drukte: “Als je beter wilt worden, zal je andere keuzes moeten gaan maken”. Uiteindelijk heeft het vier jaar geduurd voor ik leerde te kiezen wat goed voor me is.’

“Wat mijn depressie betreft, ben ik gaan accepteren dat de ziekte bij me hoort. Anders dan vroeger doe ik geen loze beloftes meer; ik dring me niet meer in bochten om anderen te pleasen.” – Gregory

Opluchting

‘Want ja, ik was atleet in hart en nieren en leefde voor mijn sport. Ik moest en zou optimaal presteren. Hoe kon ik dat combineren met een depressie die altijd op de loer ligt? Omdat ik niet anders kende, ging ik hardnekkig door met wat ik al zo lang deed: tóch weer volop trainen voor de EK’s, WK’s en voor de Spelen in Rio de Janeiro. Maar alle inspanningen liepen uit op niets; ik kon het mentaal gewoon niet aan. In 2016 nam ik afscheid in Amsterdam. Met mijn zoontje op mijn arm werd ik door een bomvol Olympisch Stadion overladen met applaus. Een prachtig moment natuurlijk, maar wat me het meeste bijstaat, is de opluchting die ik voelde.’

Open

‘Opvallend is hoe snel ik daarna begon op te knappen. Er veranderde ook iets in mijn houding. Zo gaf ik een interview aan Helden Magazine, waarin ik besloot om open te zijn over mijn depressie. Dat leverde zoveel support op. Ook andere topsporters, zoals schaatser Stefan Groothuis, gingen hun ervaringen delen. Na jaren van schaamte, besefte ik: ik ben niet alleen; dit is een verhaal dat verteld moet worden, daarmee kan ik ook voor anderen iets betekenen. Wat ook hielp was mijn deelname aan het programma Expeditie Robinson. Het klinkt misschien gek, maar het was echt louterend voor mij om alleen op zo’n eiland door te brengen met niks – zonder drukke agenda, telefoon, afleiding. Ik kon alleen maar voelen, er was geen ontsnappen aan mezelf. Daar besloot ik mijn mentale gezondheid voortaan boven alles te zetten. En dat betekende: scherpere keuzes maken.’

Zelfreflectie

‘Sindsdien ben ik gaan leren leven met mijn depressie. Anders dan mensen weleens denken, is het niet iets dat je fikst met even rust en leuke dingen doen. Het is een ziekte die nooit meer weggaat en de impact is voor iedereen anders. Hoe kan ik er in het dagelijkse leven het beste mee functioneren? Dat ben ik gaan uitzoeken door te ervaren en te analyseren: dit doe ik, wat gebeurt er, wat voel ik en hoe kan ik dat veranderen?

Net als ik gewend was tijdens mijn sportleven eigenlijk. Ik weet nog dat ik, toen ik de top bereikte en alle nanoseconden gingen tellen, een sportpsycholoog in de arm heb genomen. Door zelfreflectie ontdekte ik samen met hem hoe ik in een stadion vol reuring het beste mijn focus kon behouden tijdens de megakorte sprints. Wat bleek? Als ik zo ongeveer moet janken van de stress, ben ik op mijn best, ik heb die druk gewoon nodig. Van dat inzicht heb ik nog steeds profijt, zowel in mijn werk voor de politie als voor tv (zie kader). Bij dreiging uit onverwachte hoek staat mijn reactievermogen acuut op scherp. En moet een programma er in één take op? Geen probleem, in no time ben ik maximaal gefocust. Hoe ik in het leven sta, dank ik aan mijn sport; ik heb zoveel over mezelf geleerd.’

Duidelijkheid

‘Wat mijn depressie betreft, ben ik gaan accepteren dat de ziekte bij me hoort. Anders dan vroeger doe ik geen loze beloftes meer; ik dring me niet meer in bochten om anderen te pleasen. Ik zorg voor mezelf door mijn omgeving duidelijkheid te verschaffen: dit kan wel en dit kan niet. Ik plan mijn dagen en weken zorgvuldig, daar ben ik hard in geworden. Zo zijn maandag en dinsdag voor de politie, dan ben ik niet beschikbaar voor andere dingen. Mijn kinderen weten: woensdag en zondag is papa er helemaal voor ons, op andere dagen is papa aan het werk. Het was best even wennen hoor, om het zo aan te pakken en me uit te spreken. Maar ik merk hoe structuur me goed doet. Ook mijn omgeving trouwens, want mensen weten precies wat ze aan me hebben.’

Zelfzorg

‘Verder ben ik alert op de signalen en grijp in als dat nodig is. Dat luistert nauw, ook nu in coronatijd. Ik heb beweging nodig voor ontspanning, creativiteit en rust in mijn hoofd. Waar haal ik die vandaan nu we allemaal zoveel thuis zijn en werken? Daar zorg ik heel bewust voor. Ik wandel veel, ook met collega’s. De overleggen met mijn regisseur, bijvoorbeeld, plannen we tegenwoordig altijd ergens buiten. Zo hebben we toch nog een ritje naar een afspraak, persoonlijk contact en komen we van de bank af. Het zijn kleine stapjes, maar alleen al het feit dat ik zelf de regie neem en voor mezelf zorg, beïnvloedt mijn mentale kracht enorm.’

Na een hordeloopcarrière vol medailles, nam Gregory Sedoc (1981) in 2016 afscheid van de topatletiek. Hoogtepunt was zijn winst op de 60 meter tijdens de Europese indoorkampioenschappen van 2007 in Engeland. Zijn sport heeft hij altijd gecombineerd met diverse opleidingen, waaronder de hotelschool en de politieacademie. Jarenlang was hij daarna in dienst bij Defensie, inmiddels werkt hij als politieagent in de Haagse Schilderswijk. Met zijn deelname en presentatie van programma’s als Expeditie Robinson, Sportlab Sedoc en – nu – Knappe Koppen, heeft hij bovendien een flinke naam als tv-persoonlijkheid opgebouwd. Dit voorjaar verscheen zijn boek Rennen met Gregory Sedoc.

Credits:

Interview en tekst: Teus Lebbing
Fotografie: Malou van Breevoort